این روزها
اسفندیار تبلیغ لنز می کند و
دهقان توس
به برگه های جریمه نگاه می کند و
محمود غزنوی
با بنزی سیاه می گذرد
از چراغ قرمز
اگر دماوندی که قصه از آنجا آغاز شد
همین دماوند است
پس رستم کجاست ؟
گرد آفرید کو ؟
من که در این خیابان ها
جز سودابه هیچ نمی بینم

ـ آقا لطفا فندک تان ...
می خواهم پر سیمرغ را آتش بزنم



علیرضا قزوه

آورده اند که:

در جنگلی بزرگ شیری ستمگر و بهانه جو حکمروایی می کرد.این شیر ظالم همیشه دنبال بهانه ای هر چند کوچک برای اذیت و آزار  بقیه حیوانات می گشت.

یک رو که همرا نوکرانش مشغول گشت و گذار در جنگل بود چشمش به خرگوشی افتاد و بی مقدمه خطاب به خرگوش فریاد زد: (( آهای کو کلاهت؟)) خرگوش که از این سوال بی معنای شیر متعجب شده بود با ترس و لرز گفت: ((قبله ی عالم ما نسل اندر نسل بدون کلاه بدنیا اومدیم.)) شیر که بهانه ی خوبی برای اذیت خرگوش پیدا کرده بود دستور داد تا خرگوش را حسابی بزنند،بعد هم رو به خرگوش کرد گفت: ((برای اینکه ادب شوی فردا صبح یک سبد هویج برای ما می آوری؟)).

خرگوش بخت برگشته هم که حساب کار را کرده بود به جای یک سبد چند سبد هویج جمع کرد و فردا صبح پیش شیر رفت.شیر که اینبار هم قصد داشت خرگوش را حسابی اذیت کند بمحض دیدن اولین سبد گفت: ((اینها که خیلی کوچکند!)) خرگوش بلافاصله سبد دیگری را جلوی شیر گذاشت. شیر گفت: ((چرا اینقدر بزرگند؟)) خرگوش سبد دیگری را آور دو گفت: ((این هم متوسطش.))

شیر گفت: ((چرا نارنجی هستند؟))

خرگوش: ((این سبزش.))

-         چرا اینقدر شیرینند؟

-         این بی مزه اش.

شیر که حسابی کم آورده بود و اعصابش هم خورد شده بود گفت: ((اصلا کو کلاهت؟)) خرگوش بیچاره هم که جوابی جز جواب دیروز نداشت یک بار دیگر یک کتک حسابی خورد.

*********************************

حالا این داستان ما و مجامع بین المللی شده همین داستان شیر و خرگوش.یک روز می گویند: حقوق بشر در ایران نیست. آنرا حل می کنیم .دوباره می گویند:آزادی مطبوعات وجود ندارد.باز هم نظرشان را تامین می کنیم.باز به مساله غنی سازی را علم می کنند.وقتی غنی سازی را متوقف می کنیم و وقتی دیگر بهانه ای ندارند می گویند: اصلا کو کلاهتان؟

خیلی وقت بود که مردد بودم این مطلب رو اینجا بنویسم یا نه. که بالاخره رفتارهای اینترنتی بعضی از دوستان مذهبی مجبورم کرد که مطالب زیر رو بر خلاف میل باطنیم بنویسم.

 حتما حالا باخودتون می گین:بسه دیگه اینقدر مقدمه نچین حرفتو بزن. باشه،بریم سر اصل مطلب.

خب بالاخره ما اسم خودمون رو گذاشتیم وبلاگ نویسهای مسلمان ،حزب الله اینترنت و... .پس باید به این نکته توجه داشته باشیم که رفتارهامون در اینترنت نمونه ی کامل یک بچه مسلمون باشه.

حالا چی شده که این حرفا رو میزنم؟ الان حدود 18 ماهه که این وبلاگ رو دارم توی این مدت به تعداد زیادی از وبلاگهای مذهبی سر زدم و متوجه یک رفتار اینترنتی ناخوشایند(یا همون نقیصه ی اخلاقی) در بین متدینین اینترنت شدم.

کافیه به چند وبلاگ مذهبی سر بزنید،متوجه خواهید شد که میانگین تعداد کامنتهای وبلاگهایی که نویسنده شون یک خانمه به طور محسوسی از بقیه وبلاگها بیشتره وجالب اینکه بخش اعظم این کامنتها متعلق به آقایونه.و خیلیهاشون هم التماس دعا دارن و جالبتر (یا زشت تر)از اون بعضی الفاظیه که این دوستان استفاده میکنن. مثلا :

یک آقا در وبلاگ یک خانم :مریم جون اگه...

یک خانم در وبلاگ یک آقا:داداشی دستت درد نکنه از اینکه ...

خب برادر یا خواهر خیلی محترم این چه طرز صحبت کردن با یک نا محرمه. اینا رو گفتم شاید به خیلیا بر بخوره اما عیب نداره اگه نقد کردن از خودمون شروع کنیم خیلی بهتره.

****************************

از فردا یه وقت نگین حامد کاربیست گفته باید یه سرویس وبلاگ بزنیم با اسم Boysblog  برای آقایون یه Girlsblog هم برای خانما.

یا اینکه بگین حامد گفته پیام گذاشتن آقایون در وبلاگ خانمها حرومه.نه دوست من پیام بذار فقط خط قرمز ها رو رعایت کن.

جمعه 103 اردیبهشت 14

امروز: 1 بازدید

تصویر خودم

فهرست

موضوعات وبلاگ

لوگوی خودم

اوقات شرعی

حضور و غیاب

یــــاهـو

جستجوی وبلاگ من

با سرعتی بی‏نظیر و باورنکردنی
متن یادداشت‏ها و پیام‏ها را بکاوید!

لوگوی دوستان

لینک دوستان

آوای آشنا

صدای خودم

اشتراک

آرشیو

طراح قالب